mánudagur, 10. janúar 2011

Afvötnunarferli ESB

Þetta með aðlögunarferlið er mesti misskilningur. Þetta er afvötnunarferli. Eftir fjármálafyllerí og stjórnsýslusukk síðustu ára og áratuga erum við nú komin í 12 spora prógram hjá ESB til að vinda ofan af allri vitleysunni. Lærum kannski hvernig á að gera langtímaáætlanir og hvaða víti má og á að varast.

Kannski fæst meira “orden i galskapet.” Það er nú alveg til þess unnið.

En eins og með afvötnun, þá eru sumir sem eru tilbúnir til að taka upp nýtt líf af því þeir raunverulega telja að það sé kominn til þess.

Svo eru aðrir sem fara í afvötnun “til að friða fjölskylduna” en meina voða lítið með því.

Og svo eru náttúrulega þeir sem vilja ekkert fara í meðferð af því að þeir eiga ekki við neinn vanda að stríða. Þeir ráða sko alveg við sína drykkju sjálfir!

En lífið er yfirleitt alltaf betra eftir afvötnun, þó það verði nú langt frá því sjálfvirkt fullkomið.Það verður ennþá að hafa fyrir því.

Svo er bara að vona að samninganefndin fái góðan stuðning til að vinna sína vinnu, en hafi þá æðruleysi til að sætta sig við það sem hún fær ekki breytt, kjark til að breyta því sem hún getur breytt og vit til að greina þar á milli...!

sunnudagur, 9. janúar 2011

Arizona, Austurvöllur og orðbragð andskotans

Voðaverknaðurinn í Arizona í gær ætti aðeins að verða okkur íslendingum umhugsunarefni. Í ljósi þess að þarna var gerð skotárás á þingmann demókrata í fylki þar sem orðræðan hefur verið mjög heit, og á köflum svæsin, auk þess sem orð og æði Tepokahreyfingarinnar og fjölmiðlaumræða fyrir síðustu þingkosningar í Bandaríkjunum urðu ansi eldfim, hefur að sjálfsögðu verið töluvert rætt í kjölfar skotárásarinnar að eitrað pólitískt andrúmsloft hafi með óbeinum hætti stuðlað að þessu voðaverki.

Nú skal það tekið fram að repúblikanar hafa stigið fram allir sem einn og fordæmt þessa skotárás, en því er ekki að neita að t.d. notkun repúblikana á skotskífum til að merkja kjördæmi sérstaklega sem skotmörk fyrir síðustu kosningar, setti að mörgum óhug í aðdraganda kosninganna. M.a. hafði þingkonan Gabrielle Gifford sem var eitt af fórnarlömbum skotárásarinnar í gær, og talin hafa verið megin skotmarkið, lýst því yfir að henni þætti slík merking og tilvísanir ósmekklegar og sendu vægast sagt óheppileg skilaboð. Viti menn!

Auðvitað er það svo að það er fyrst og fremst gerningsmaðurinn sem ber ábyrgð á eigin verkum, en það er líka margsannað að orð og æði áhrifafólks hafa bæði jákvæð áhrif og neikvæð. Og veikari sálir geta túlkað slíkt á þann veg að það hvetji til voðaverknaðs eins og þess sem átti sér stað í gær.

Í þessu samhengi er kannski komin tími til að við íslendingar lítum okkur aðeins nær í því hvernig við beitum orðum og æði í opinberri umræðu hér á landi. Hún er nefnilega komin út fyrir öll velsæmismörk. Ofbeldistilvísanir og óþverraorðbragð virðast vera orðin ásættanlegt norm. Engin blikkaði t.d. auga þegar aðal-skemmtiþáttur ríkisútvarpsins sjónvarps á síðsta degi ársins byrjaði leikin á því að setja á svið aftöku með afhöfðun á einum meintum geranda íslenska efnahagshrunsins á sjálfum Austurvelli. Er það kannski draumur fleiri en skaupsútgáfunnar af sérstökum saksóknara?

Margir tala um að bloggarar og jú þeir sem skrifi athugasemdir við blogg og fréttir á þeim vefmiðlum sem gera það kleift séu oft grófir í máli og gangi of langt. Það er vissulega margt til í því.

Hins vegar eru ýmsir þeir sem ættu að vita betur og vera ábyrgari í tali oft ekkert betri, og í reynd mun verri því þegar þau beita eiturtungum hefur það umtalsvert meiri áhrif og vigt.

Hér á landi er starfrækt útvarpstöð sem ansi oft er froðufellandi og það sem þar er sent út vel yfir mörkum þess smekklega, hvað þá skynsama. Að sama skap hýsir vefur einn, sem að eigin sögn stundar vandaða miðlun frétta, hreiður smáfugla sem að sama skapi eru oft ansi illskeyttir í uppnefningum og úthrópunum. Á báðum miðlum, og fleirum, er fólki af öllu tagi brigslað um svik og landráð, svo dæmi séu tekin.

En dæmin eru fleiri, og meginmiðlar falla í þessa gryfju æ oftar. Nærtækt dæmi er Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins núna um helgina. Þar er í tiltölulega stuttum texta sex sinnum mismunandi form af orðinu "órói" eða "óróleiki" beitt, auk þess sem orðaforðin er m.a. svik, háðsyrði, aðhlátursefni, ómerkilegustu blekkingar, vantar siðferðisskrúfuna, vonbrigði, reiði, svikula deildin, ritskoðun, skoðanakúgun, stórfelld svik, þjófnaður, greindarleysi, svikulir félagar, vélabrögð, svik af verstu sort og meiri svik. Svo í bréfinu líka minnst á Svartapétur, afglöp, svik fyrir ráðherrastóla, hörmulegan áfellisdóm, fúsk, þræla á Volgubökkum, tovaritsj, þrautpískaðar og öróttar hrygglengjur, áróður og lygi.

Huggulegt ekki satt?

Annað dæmi af handahófi er af álitsgjafa innlendum sem þekktur er orðin af greinarskrifum í erlenda miðla, en í bloggi í gær talar hún um stjórnmálaflokka sem eflaust eru henni ekki þóknanlegir sem hórur, siðlausa, gráðuga og þjóðarræningja. Einstaklega smekklegt.

Þetta er orðið of langt gengið. Allt of langt. Menn eiga að vera ábyrgir orða sinna og skulum við ekki halda að hér geti það ekki gerst að veik sál, eða sálir, finni í þessu orðalagi andskotans hvatningu til að grípa til aðgerða sem allir munu sjá eftir.

Það má vel eiga í pólitískri orðræðu, jafnvel litríkri mjög, og vera algerlega á öndverðum meiði, án þess að drekkja henni í hreinum óþverra.

laugardagur, 8. janúar 2011

Hvað varð um auðlindagjaldið?

Ég skal viðurkenna að það er margt sem ég ekki skil í auðlindaumræðunni. Nú er t.d. búið að vera að syngja karaókí í 3 daga gegn prívateigu á orkuauðlindum, þó ljóst sé að í lögum er slíkt nú þegar verulega takmarkað þó heimilt sé að selja nýtingarrétt til ákveðins tíma. Aftur er líka farið að tala um að gera verði eitthvað róttækt út af kvótakerfinu þ.a. "arðurinn" af auðlindinni skili sér til "þjóðarinnar" þó það liggi fyrir að sjávarútvegurinn í dag geri það dag hvern með öflun gjaldeyristekna, margþáttuðum skattgreiðslum til þjóðarbúsins og þeirri staðreynd að ennþá vinna margir við sjávarútveg bæði á landi og sjó, sem skilar ekki littlum efnahagsáhrifum, og þar með "arði" inn í þjóðarbúið.

Mikill vill hins vegar eflaust meira sem er ástæða spurningarinnar hér í fyrirsögn.

Ef ég man rétt þá var ein af fyrstu efnahagsaðgerðum ríkisstjórnarinnar sem hér var við völd haustið 2008 að afnema tímabundið auðlindagjald á sjávarútveg. Það auðlindagjald, og kallað var hóflegt, hafði verið niðurstaða síðustu umferðar "sáttaumleitanna" um fiskveiðistjórnunarkerfið og hafði ekki verið í gangi mjög lengi.

Síðan þá og þrátt fyrir mikla sköpunargáfu núverandi stjórnvalda hvað varðar skattheimtu, bæði í nýjum álögum og hækkun þeirra sem fyrir voru, hefur það a.m.k. farið framhjá mér að tímabundnu afnámi auðlindagjalds á sjávarútveg hafi verið aflétt. Þrátt fyrir að öll teikn séu á lofti um að sjávarútvegurinn sé að koma ágætlega úr hruninu.

Kíkti m.a. í fjárlög 2011, 202 síður, og fann ekki stafkrók um auðlindagjald.

Afnám sjómannaafsláttar er m.a.s. hafið – í skrefum.

Veit einhver?

sunnudagur, 2. janúar 2011

Sameinum sveitarfélög

Já, látum nú verða af því að sameina fleiri sveitarfélög. Þau eru ennþá allt of mörg og mörg þeirra ráða varla við þau verkefni sem þeim er að lögum ætlað að sinna.

Smákóngabransinn og pólitískt hugleysi hefur hins vegar alltaf komið í veg fyrir að sameiningar gangi nógu langt. Þetta virðast alltaf hálfgerð hænuskref. Helst þurfa að koma til einhverskonar mútur, eins og göng, virkjun eða ver til þess að ýta málum áfram.

Samkvæmt fyrirliggjandi upplýsingum frá sambandi íslenskra sveitarfélaga eru 76 sveitarfélög í landinu. Eitt sveitarfélag er með yfir 100 þúsund íbúa, fjögur með yfir 10 þúsund og önnur fjögur með yfir 5 þúsund. Hvorki meira né minna en 47 sveitarfélög eru með færri en 1000 íbúa.

Því þarf líklega að koma til sálarlaus aðferðafræði til þess að ýta málum áfram. Einföld stærðfræði með ef-þá skilyrðum.

Til dæmis svona:

Sveitarfélag þarf að vera a.m.k. 10 þúsund ferkílómetrar að stærð, eða hafa a.m.k. 20 þúsund íbúa.

Þó skal sveitarfélag aldrei hafa færri íbúa en 5 þúsund, jafnvel þó stærðarskilyrði sé fullnægt, auk þess sem sveitarfélag skal aldrei vera minna en 4 þúsund ferkílómetrar, jafnvel þó íbúafjöldaskilyrðum sé fullnægt.

Með svona "þvingunar" skilyrðum væri hægt að setja eilítið fútt í sameiningarmálin, og eflaust væri hægt að klára málið fyrir haustið.

Er þetta ekki verðugt verkefni fyrir nýja innanríkisráðherrann og ráðuneyti hans?