Marsibil

Marsibil Sæmundardóttir, varaborgarfulltrúi Framsóknarflokksins, hefur lýst því yfir að hún geti ekki stutt nýjan meirihluta. Hvergi hefur komið fram í hennar málflutningi að hún geri athugasemdir við málefnasamstarf flokkanna og í engu virðist andstaða hennar snúast um bresti í samstarfi við Óskar Bergsson, eða framkomu félaga hennar í Framsóknarflokknum. Andstaða hennar snýst þannig ekki um pólitík - hvorki Framsóknarflokksins né hins nýja meirihluta.

Þvert á móti hefur skýrt komið fram í hennar máli að sjónarmiðum hennar sé sýndur fullur skilningur og full tillitsemi innan flokksins.

Afstaða Marsibil, eins og t.d. er haft eftir henni á forsíðu Fréttablaðsins í morgun er að mörgu leyti skiljanleg, en þar segir hún: "Með stuðningi við það væri ég að samþykkja framgöngu sjálfstæðismanna á kjörtímabilinu og hvernig pólitík þeir hafa ástundað. Ég get bara ekki kvittað upp á það".

Hér er vísast til tvennt sem situr í Marsibil - annars vegar framkoma sjálfstæðismanna í garð framsóknarmanna við meirihlutaslitin í október síðastliðnum og hins vegar hin ótrúlega barbabrella sem framkvæmd var við stofnun meirihlutasamstarfs þeirra við Ólaf F.

Af þessu tvennu geri ég ráð fyrir að orðræður sjálfstæðismanna í október sl. vegi þar þyngra. Þar misstu margir sig gersamlega í fúkyrðaflaumi - annað eins hafði varla sést fyrr og sést vonandi ekki aftur.

Toppnum náði væntanlega þingmaður Sjálfstæðisflokksins sem lýsti yfir í fjölmiðlum að það væri "leitun að spilltari og siðlausari stjórnmálamanni en Birni Inga". Aðrir fulltrúar flokksins í starfi borgarinnar urðu fyrir barðinu á fúkyrðaflaumnum, Óskar og Marsibil þar með talin.

Það er varla nema mannlegt að eiga erfitt með að setja slíkt á bak við sig.

Í stjórnmálum er það hins vegar svo, sérstaklega í fjölflokkakerfi eins og hér á Íslandi, að pólitískur andstæðingur gærdagsins getur verið orðin samherji morgundagsins. Að jafnaði gerast þessar umbreytingar eftir kosningar, en augljóslega eru á því undantekningar!

Það þýðir annars vegar að menn þurfa að hafa sæmilega þykkan skráp ef þeir vilja leggja þetta starf fyrir sig. Hins vegar ætti það einnig að þýða það að stjórnmálamenn temdu sér hófsamara orðalag - a.m.k. leggðu sig fram um að halda hinni pólitísku umræðu málefnalegri og halda sig frá persónulegum ávirðingum og gífuryrðum.

Ætla má að stjórnmálamennirnir sjálfir hafi dregið íslensk stjórnmál á lægra plan og gefið henni illt orð með ofnotkun á "spillingar"-, "svika"- og "klækja"-frösum.

Í þessu samhengi er hollt að lesa aftur leiðara Þorsteins Pálssonar í Fréttablaðinu frá því fyrr í vikunni, en þar sagði meðal annars:

Fyrsti meirihluti kjörtímabilsins fylgdi hins vegar allt fram að októberslysinu skynsamlegri stefnu bæði um orkunýtingu og skipulagsmál. Lengst af naut hann auk þess trausts og ágætra vinsælda. Endurnýjun á samstarfi Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks í borgarstjórn er satt best að segja líklegt til þess að leysa borgina úr þeirri málefnaklípu sem hún er í.
...
Mest er þó um vert að ríkir almannahagsmunir kalla á breytt ástand. Að því virtu er svarið við spurningunni um málefnalega þörf á nýjum borgarstjórnarmeirihluta: Já.

Nýr meirihluti snýst þannig um málefnalega samstöðu í mikilvægum málum. Ef Marsibil á pólitíska samleið með þeirri málefnalegu samstöðu þá er ekki ástæða til annars en að starfa með nýjum meirihluta, eða a.m.k. tryggja honum hlutleysi.

Sem fyrr segir virðist andstaða Marsibil ekki byggja á málefnaágreiningi og byggir því á persónulegum og tilfinningalegum rökum. Þau rök eru í engu léttvæg. Þau eiga hins vegar ekki að þurfa að koma í veg fyrir pólitískt samstarf. Í því samhengi getur hið persónu- og tilfinningalega verið geymt, en ekki gleymt.